بنفشستان همی بینم دمیده گرد لالستان

یکی نورست در ظلمت یکی کفرست در ایمان

نه زلف است آن مگر ابرست خورشید اندر آن پنهان

عجب ابری کزو بارد همی از چشمها باران

زسنبل زلف چون چوگان و ازگل چهره چون میدان

کجا از گل بود میدان و از سنبل بود چوگان

لب و دندان او گویی ز یاقوت است و از مرجان

ز شرم آن رخ و زلف و ز رشک آن لب و دندان

دلی دارد چو سنگ سخت زیر پرنیان پنهان

زجور آن دل سنگین چو ماری گشته ام بی جان

کسی کاو جان و دل بندد به زرق و عشوهٔ جانان

که پیروزی و بهروزی بود در خدمت سلطان

خداوند همه توران شهنشاه همه ایران

نپیچد کس سر از طاعت نتابد کس دل از پیمان

که اندر چشم باید نور و اندر جسم باید جان

زکین او مخالف را همه دردست بی درمان

سپهر او را همی گوید ز من طاعت ز تو فرمان

پدید آمد در ایام شهی عادل چو نوشروان

که شاهی چون ملک سلطان پدید آورد در کیهان

ز جودش بر ولی نهمت ز تیغش بر عدو طوفان

جهان آباد و خرم گشت همچون روضهٔ رضوان

سر تیغ تو بس باشد صلاح ملک را برهان

گسسته رشتهٔ طاعت گرفته دامن عصیان

همه در حیله و تلبیس گشته بی سر و سامان

که دشوار است در قدرت به چنگ آوردن ایشان

شد آن تلبیس ها باطل شد آن دشوارها آسان

قضا قسم تو نصرت کرد و قسم دشمنان خذلان

همه اسباب دیگرگون همه احوال دیگرسان

حصار دشمنان ویران و صحن دولت آبادان

مخالف مانده از نحس زحل دربند و در زندان

شکاری کز شگفتیها در او مردم شود حیران

بود جان و تن اعدا به هر سالی شکار آن

دلت شاد و تنت ساکن سرت سبز و دلت خدان

خیال عدل تو همچون کف موسی بن عمران

بهر کاری که بشتابی معین و ناصرت یزدان