چون برآرم به زبان نام خداوند جهان

هرچه در دهر زبان است مرا بایستی

شاه آفاق ملک شاه که در طاعت او

شهریاری که به روزی همه کس را ز خدای

ایزد اندر دل او دفتر تقدیر نهاد

در جهانداری و سلطانی از اوگشت یقین

چندگویند ز شهنامه سخن های دروغ

سیرت شاه عیان است و دگر جمله خبر

اندر آفاق کرا بود زشاهان قدیم

که گرفت از ملکان با ظفر و نصرت و فتح

راه شش ماهه به یک ماه ز شاهان که گذاشت

همه کیوانْ دل و مهْ طلعت و بهرامْ حُسام

همه زین تخت و از این گاه بیفراخته سر

کس ندیدست چنین تخت و چنین گاه به خواب

هرکجا شاه جوانبخت روان کرد سپاه

بود در مشرق و در مغرب از او بود خروش

شادباش ای به حقیقت ملک روی زمین

هرکه او بر طمع سود کند با تو خلاف

آن که با تیر وکمان کرد همی قصد نبرد

خستهٔ بار گران است ز خوی بد خو یش

خصم تو هست چو فرعون و تویی چون موسی

قلعه بر خصم تو مانندهٔ زندان گشته است

گر بداندیش تویی دانش و بی سنگ و درنگ

حکم و فرمان تو مانند قضا و قَدَرست

دشمنانَتْ همه رفتند و بماندست یکی

ملکا تیغ تو و جام تو دارند دو خون

هست بر تیغ تو چون رزم کنی خون عدو

بدسگالان را تیغ تو چو زهر افعی است

داشت نوشِرْ وان بر درگه خود سلسله ای

بر جهان وقت امان دادن و گستردن عدل

تا شود راغ چو زنگار به هنگام بهار

باد اقبال تو بیوسته و بخت تو بلند

تا همی راند کار همه کس حکم ازل

در دل افروزی و در شادی و جان افروزی