از دولت و سعادت شاهنشه جهان

صاحبقِران و خسرو و شاه و خدایگان

شاهی که شد به دولتش افراخته زمان

هر جا خراب کردهٔ شاهان باستان

دیرینه سرگذشت و کهن گشبته داستان

هرگز مکان خبر دهد و نیست در مکان

کاندر چگونگیش همی گم شود گمان

ایزد اگر به تیغ و به عدلش دهد زبان

عدلش به بارگاه نگوید جز الأمان

وانجا که شد ز شعلهٔ شمشیر او نشان

خون در رگ مخالف و مغز اندر استخوان

گه سهم او ز ترک برآرد همی فغان

بر قصرهای قیصر و بر خانه های خان

بر هر سری مسلط و بر هر تنی روان

در دیده روشنایی و در کالبد روان

و ز بس که در فتوح سبک کرده ای عنان

بر بیعت تو نیست دل هیچکس گران

بس کس که در خلاف توکردست جان زیان

کش هم نهیب سر بود و هم هلاک جان

گه نَحْس در مُقابله گه سَعْد در قِران

هست اختر تو شاه کواکب در آسمان

ملک جوان سپرد به تو دولت جوان

دولت به هیچکس ندهد ملک رایگان

تا رایت و رکاب تو آمد به اصفهان

با دوستان نشاط همی کن به بوستان

ساغر همی ستان ز کف ترک دلستان

ور قصد سوی بزم کنی باش کامران

چندانکه کام توست به ملک اندرون بمان