معجزات فتح را بنمود در مشرق عیان

گو بیا بشنو حدیث زابل و هندوستان

زانکه هست او بر زمین چون مشتری بر آسمان

بر زمین از فتح این بر آسمان از سعد آن

از ملک سلطان و از جغری بک و الب ارسلان

وان بزرگان را چنین فتحی نبود اندرگمان

زانکه درگیتی نباشد زین عجب تر داستان

کرد منسوخ آنچه رستم کرد در مازندران

از حد کالَنجَر و قَنّوج و سِند و مولتان

بیش صد دریای جوشان هست ناپیدا کران

اندر آن اقلیم گفتی هست سیمرغ آشیان

جادوانند از قیاس و اَ هرِ مَنشان پهلوان

حملهٔ ایشان همی در تن برنجانید جان

پیش گیر و دار ایشان ناشکیبا شد زمان

اسبشان را از هزیمت پاردم کرد از عنان

شد به تیغ او شکسته لشکری در یک زمان

بر یلان و زنده پیلان جوشن و برگستوان

یک نفر خسته شده وز خستگی فریاد خوان

پشت کرده چون کمان و باز افکنده کمان

بر سریر و گاه محمودی نشسته شادمان

تا جهان باشد تو خواهی بود سلطان جهان

گشت سلطان سلاطین سنجر کشورستان

ضامن حمل و خراج و طالب امن و امان

عذر خان خواهد همی در پیش او فرزند خان

بنده وار اکنون همی خواهد که بوسد آستان

با سلاطین نیک عهد و بر رعیت مهربان

گاه عفو و بردباری حلم او کوه گران

دولت او در پناه کردگار غیب دان

آنچه بگرفتند پیش از تو ملوک باستان

شاد و برخوردار باش از ملک وگنج شایگان

باغ در باغ است ملک و بوستان در بوستان

زانکه فَرّت بوستان بانست و عدلت ْ باغبان

آتشی خواه از قنینه بی شرار و بی دخان

ارغوان رنگی که بر رخ بشکفاند ارغوان

چون به کام اندر شود گردد روان همچون روان

از نسب آب بهشت و از لقب آب رزان

چون بود بر دست تو ای بی قرین صاحبقران

شد معزی پیش تخت تو جوان بخت و جوان

وین شرف اعقاب او را بس بود تا جاودان

در دعای تو قضا این لفظ راند بر زبان

وی شهنشاه معظم تا جهان ماند بمان