زرگری سازد همی باد خزان اندر رزان

زردی و سرخیم از عشق است کز تیمار او

چون کند باد خزانی زعفرانی بر درخت

چون هوا پنهان شود در زیر عباسی ردا

ز آسمان گویی فرود آید حواصِل بر زمین

چون شود آب شَمَر مانندهٔ سیمین سپر

گر همی از زعفران شادی فزاید طبع را

عندلیب آید برون از گلستان و لاله زار

گر به باغ اندر نباشد ارغوان و شنبلید

باغ من هست آن نگارینی که اندر عشق اوست

ماه رخساری که دارد مشک بر ماه تمام

تا من و او در جهان پیدا نگشتیم ای عجب

زلف او مشک است و کافورست روشن عارضش

سینهٔ او پرنیان است و دلش چون آهن است

لعل من پنهان شود چون دُرّ او آید پدید

زیر لعلش دُرّ خوشاب است و باشد گاه گاه

حلقه های زلف مشکینش که بگشایم ز هم

گر میان بندد دلم در عشق عشق او رواست

آن خداوندی که هست از کُنیت و نامش بهم

ملک سلطان بی شکی افزون بود هر ساعتی

سوی عالی حضرت او از سعادتهای چرخ

پیش او پشت جوانمردان دوتا گردد همی

سیم و زر از دست او ایمن نباشد ای شگفت

امتحان و اِقتراح از همت او شرط نیست

گر نبودی نحس کیوان بر سپهر هفتمین

مهر او را آب خوانم نعمت او را هوا

سیرت او در خردمندی بدان جایی رسید

جود او بازارگانی پیشه دارد سال و مه

نعمت از عالم پدید آید بلی گوهر ز بحر

گر ز بخت است و خِرَد تلقین هر نیک اختری

دین باری تازه باشد تا که هست او مؤتمن

دهر را ماند کز او گه بیم باشد گه امید

منفعت را واجب است و مصلحت را درخور است

چون امینِ حضرت صاحبقران دارد به دست

ای خداوندی که اندر دانش و تمییز و عقل

هرکجا قدر تو باشد چون قَدَر باشد بلند

هر زمان در روزی مردم فزاید جود تو

دادن روزی ضمان کردی تو از ایزد مگر

از صدف وز نافه باشد بیت های مدح تو

آن یکی گویی که درّ پاک دارد در ضمیر

سجده فرماید عَطارُد را فلک در پیش من

در تنم تا هست جان و در دلم تا هست عقل

از هوا هرکس هَوان بیند که از حدّ بگذرد

در جوانی عقل پیران داد مدح تو مرا

تا مُهَذّب باشد اندر مَدحِ تو گفتار من

مهرگان با تو همایون باد وزتآیید بخت