چیست آن دریا که هست از بخشش او در جهان

کشتی امید خلق آسوده اندر موج او

اندر او غَوّاص فکرت گوهر آورده به دست

ساحل او منتهای همت خرد و بزرگ

چشمه ای در پیش او آبش به از آب حیات

گر شنیدی جشمه ای کاندر مپان ظلمت است

گل بهٔک جر عه که خضر از آب آن جشمه بخورد

چشمه ای بهترکه باقی گشته اندر آب او

آید از دریا بدین جشمه همی هر ساعتی

زین عجب تر پیکری در آفرینش کس ندید

عاشقان را ماند و مانند مرغی طرفه است

خیر زان رنگ است و دارد قوت شمشیر تیز

شمع کردارست و آبش از دُخانش روشن است

مرغ زرین است و از منقار او بارد همی

دشم ن او هست فولاد و به روزی چندبار

زایران را مُدْغَم است اندر ضمیرش جاه و آب

برزمین از نقش او گه بیم باشد گه امید

واجب است از قول ایزد نقش او اندر زمین

صاحب دولت مجیر دولت و صدر کفات

سید و تاج وزیران مکرّم آنکه هست

آسمان قدری که تا گسترد جودش بر زمین

ابر نوروزی شبانروزی همی بارد سرشک

چون که بربندد کمر اندر همه عکس آفتاب

تا که بشنیدند وصف جُود او یاقوت و لعل

جود او از بهر زینت زین دو گوهر پر کند

مهرگان از باد بیرون آورد یاقوت را

در حریم عدل او بی رهبر و بی بدرقه

در پی تعویذ اسبابش ببر آید همی

زانکه از گردون نتابد چون سنان او شهاب

ور به جای حشر گردون را دهندی اختیار

خامهٔ او باد عیسی را همی ماندکزو

نیزهٔ او چوب موسی را همی ماند کزو

آتش غم جان درویشان عالم سوختی

گوش او گویی به کرمان بشنود بی واسطه

او به کرمان است و از جودش به هر اقلیم هست

کاروان است از ثناگویان او بر هر زمین

پشت خانان پیش نام او دوتاگردد همی

بس کسا کز بهر خدمت پیش او آید چو تیر

هرکجا از قصه و اخبار او رانی سخن

خالد و یحیی و برمک گر بدندی ا جود ورزا

هر سه گفتندی که شاگردیم و صاحب اوستاد

نام آن صاحب که شاهنشاه را دستور بود

نام این صاحب که دستورست ایران شاه را

گفت آن صاحب به یک زَلّت خلود اندر سقَر

آن فساد شرع را در خاندان کردی غُلو

آن بدی از دیو دانستی و نیکی از خدای

گرچه از بخشیدن آن گوشها شد پر خبر

ورچه توقیعات آن را در رسائل نُسخَت است

ای جوانمردی که هست احسان تو بیش از سؤال

زر به چشم همت تو خاک را ماند همی

خود نپرد ور بپرد بر سر خصمت همای

گر خبر بودی فریدون را زرای فرخت

وردل نوشین روان گشتی به گفتار تو گرم

چون زبان باید گشاد و چون قلم باید گرفت

هم بنانت ساحرست و هم بیانت معجزست

هر که دارد دل به مهرت بستهٔ بند هوی

شُکر تو جان است گویی کاندر آویزد ز دل

چون صدف گشته است و چون نافه ز شکر و مدح تو

آن یکی گویی که درّ پاک دارد در ضمیر

تا قیامت رسته گشت از امتحان روزگار

وان که گرداگرد درگاه تو منزلگاه ساخت

مهترا بر پایهٔ قدر تو نتوانم رسید

عذر دارم گر هنرها بر تو نتوانم شمرد

گر رساند دست اقبالت به فَرقَد قدر من

ور نظر خورشید وارت مشتری باشد مرا

ور ببینم مجلس عالیت را یک شب به خواب

تا برآید بَهرَمان از شاخ گل وقت بهار

باد روی بدسگالت زرد همچون کهربا

تا که باشند اختران بر چرخ پیش ماه نو

کوی دولت در خم اقبال چوگان تو باد

تا که باشد طَیلَسان کوه در دی مه قَصَب

عاشق نام تو اندر مُکرِمَت هر نامدار

قلعهٔ بخت تو را خورشید تابان کوتوال

عالم از عدل تو همچون بوستان آراسته