چون ز بُرج شیر سوی خوشه آمد آفتاب

ابر شد مانند چشم عاشقان اندر سِرشک

آمد آن خیل بهاری را کنون وقت مَشیب

ماه مهر آویخت زرّین حلقه در گوش چمن

باغ رنگ بی نفس دارد ز بیم ماه دی

کوه را بر تارک اکنون هست ترک از سیمِ خام

آن یکی را داد ابر از رایت مصری ردا

هندوی گندا شدست اندر میان باغ ماغ

برق چون بنمود چهره آتش اندر شد به کوه

گشت پنهان لالهٔ شنگرف گون در زیر برف

آن یکی چون بدسگال دولت صاحبقِران

خسرو عادل ملک فخرالمعالی بوعلی

آن که کمتر خادم او برتر از اسفندیار

از مبارک نام او دارد معالی اِنشقاق

موکب اجلال او را آمد از شعرا لگام

میش با شمشیر تیزش سر فرازد بر پلنگ

خاک هامون با وجودش برتر از اوج زُحَل

بر امید ترکش او زودتر بالد خدنگ

دشمنانش را ز غسلین است در دوزخ طعام

از سراب آبگون کس را نباشد منفعت

جاه و حشمت نیست الا در همایون درگهش

گر چون او یزدان به همت آفریدی دیگری

ای خداوندی که هستی جعفری و لنگری

چون تویی باید که دارد حیدر کرار غم

پادشاهان نامه و نام تو را بر سر نهند

مرکب تو همچو آب و آتش و خاک است و باد

بفکند باد سبک را چون سبک سازی عنان

چون بپرّانی عقاب و باشه و شاهین و باز

زهره باشد صید باشه تیر باشد صید باز

نیزهٔ سندان گذار و تیر خارا خوار تو

زان یکی روز سیاست سروران را اضطرار

هست چوگان تو مانند شهابی تیز ر جم

کی ربایند از تو شاهان گوی هنگام نبرد

ای همیشه پیش تدبیر تو شاهان چون عبید

تاکه جود تو به قزوین نیست یک ساکن فقیر

با جوال گوهر و صندوق زر بیرون شود

با پدر بودم به هر بقعت مهنّا و مصیب

خسروا، بودم در این بقعت غریب و نوسفر

پشت چون پشت یتیم بی پدر در انکسار

بر وفایش بود دعوی از قضا و از قَدَر

جندگیرم من حببباب عمر او پنجا و شش

گر پسندی پیش تو خدمت کنم همچون پدر

من رهی را بی همایون طلعت تو مدتی

گر به خدمت قصد کردم گفت د ربان بار نیست

رنگ رخسارم به زردی بود مانند ذهب

بر امید دیدن تو هر شبی کردم دعا

تا که جان دارم خداوندا بدین عالی بساط

دولت پاینده را گویم که اِسْجد و ا قْتَرب

تا بود تأثیر گردون گه صلاح و گه فساد

مهرگان آمد خداوندا به شادی بگذران

شهر گیر و در گشای و دین پرست و کین ستان