ایا ای جوهر علوی گرفته چرخ را دامن

به رنگین باشه ای مانی که درگردون زند چنگل

نمایی گه رخ روشن وزان گردد هوا تیره

پس از پیدا شدن باشد به چرخ اسفلت منزل

تو از خارا برون آیی و گرم از تو شود خارا

یکی کوهی پر از لاله فرازش مشک را توده

یکی رقاص را مانی که سربالش بود احمر

مگر ناگه کمین آورد بر عفریت سیاره

شهاب سرخ را مانی زشب جراره بر تارک

نمانی جز بدان ابری که عکس آفتاب او را

تنت با جادویی ماند که مشک اندوده او را سر

تن افروزی چو از مرجان بود در دست تو پاره

بهر منزل که بنشینی برافرازی زر سوده

به سقلابی زنی مانی که آبِستَن بود دایم

گه ابراهیم بن آزر میان تو شده ایمن

چو خیاط سیه دوزی و سوزنهای تو سوزان

تو را دشمن بُود گویی همیشه جوهر سفلی

تو با دشمن شده مونس میان آهن هندی

ابوالفتح المظفر بن قوام الدین خداوندی

نماید با نَوال او نَبَهره نعمت قارون

قصارت یافت از بختش فلک چون جامهٔ خلقان

مُقِّر فضل او بینم عزیز و خوار و نیک و بد

نشان تیغ و تیر او ز بویحیی و بوالحارث

نبود الا وجود او مراد دولت از شادی

فلک سنجنده سعدست و رای ناصحش میزان

یکی یابد ز مهر او میان خاک در لؤلؤ

به مدح دوستان او قضا کرد از امل دیوان

ز باغ بزم او دایم بدخشی روید و مرجان

ضمیرش روضهٔ خیرست و توفیقش در رضوان

بود در نامهٔ اعمال عمر او فلک یک خط

گرفته رایت و رایش زمشرق تا حد مغرب

اگر بهرام پیش آید که دارد رُمْح زهرآگین

ز نوک رُمح زهرآگن دهد بهرام را بهره

ایا در دین پیغمبر به حشمت بهتر از بوذر

بدان شمشیر جان آویز زور دشمنان بشکن

بهرگامی که برداری قدم بر فرق فرقد نه

معانی از تو حاضرگشت سُبحان الّذی اَسری

خداوندا دلی دارم به مدح و مهرت آکنده

به فضل ایزد ذوالمن چو بنشینم درین مجلس

بود نامم در این خدمت حقیقت بندهٔ مخلص

الا تا در مه بهمن بود در خانه ها آبی

رُخ مدّاح تو بادا چو سوسن در مه نیسان

بمان با بخت عالی رای رزم آرای در میدان