چون قوام الدین و فخرالدین ندیدم میهمان

هرکجا باشد به گیتی میزبانی چون شهاب

آسمان از اختران گر بر زمین دارد شرف

آفتاب و مشتری و زهرهٔ زهرا به هم

با دو سلطان هر سه در خدمت یکی دارند دل

دانش هر سه ز انبوهی نگنجد در ضمیر

هر سه را شمشیر هندی معجزست اندر یمین

باد با هر سه موافق هم جهان و هم سپهر

هر سه اندر دولت سلطان عالم شادخوار

شادند همه خلق به عید عرب اکنون

فخر ملکان ناصر دین خسرو مشرق

سنجر که به مردی و جهانداری و شاهی

نازنده به پیروزی او گوهر سلجوق

سلطان معظم به هنرمندی او شاد

با همت او اختر سیار بود پست

سیاره نداند که قیاس خردش چند

گیتی به حقیقت خطر او نشناسد

ای گشته فلک بر مه منجوق تو عاشق

یک تن نشناسم نه به احسان تو محتاج

عدل و نظر تو سبب امن جهان است

تا با تو جهان راست تر از قد الف شد

هر کس که سر از چنبر حکم تو بتابد

هرگز نبود مقبل و آهسته و عاقل

آن روز که تو گوی زنی پیش سواران

وان روز که تو صید کنی بر کُه و صحرا

وان روز که تو تیغ زنی در صف لشکر

از نیزهٔ تو بیشه نماید همه صحرا

خصم تو به افسون و به افسانه کند کار

بیچاره نداند که همی سود ندارد

ملک پدران داد به دست تو زمانه

گر رای به زابل کنی از بهر تماشا

فغفور بنالد ز تو در بتکدهٔ چین

تو خرم و خندان به نشابور نشسته

بس نماندست که ملک ملکان را

پیش کف تو خوارتر از خاک نماید

خوانم به صفت جود تو را معجز موسی

ای مدح تو در هر دهنی لؤلؤ و یاقوت

ناهید ز میزان فلک مدح تو خواند

تا موسم تِشرین بود اندر مه نیسان

احباب تو را باد رخ از نار چو تِشرین

از طایر میمون ، تو ندیم ظفر و فتح

خالق ز تو راضی و خلایق ز تو خشنود

عید تو همایون و همه سال تو چون عید