چون پدید آمد مبارک ماه نو بر آسمان

دیدم آن ساعت ز روی یار خویش و ماه نو

عاشقان دیدم که با من دستها برداشتند

دل ستان ماهی که پیش قامت و رخسار اوست

سحر و مروارید دارد گه نهان گه آشکار

بر میان دارم کمر همچون قلم در خدمتش

بر دل من شد جهان چون حلقه انگشتری

هست عشق او مرا همچون خرد در دل مقیم

پس چرا در کوی عشقش من مقیمم بی خرد

خانه من سال و مه از روی او چون گلشن است

کاشکی بر جان شیرین دسترس بودی مرا

روی شهرآرای روح افزای او از خرمی

آن نگار از روی خرم هست خورشید سپاه

آن شهابی کاو ندارد در مسلمانی قرین

شمس دین تاج معالی عبد رزاق آنکه کرد

تا بود در راه جودش قافله بر قافله

صورت دولت خبر بود وکنون در عصر ما

پاسبان قصر بختش هست خورشید بلند

پیش طبعش هست چون خاک گران باد سبک

فضل او افزون تر از دریا شناس از بهر آنک

لفظ او از خوبی و پاکیزگی دارد شرف

نیست به زان گوهری در تاجهای قیمتی

مهتران وکهتران بینم رسیده سال و ماه

هست دوران را یمین گویی بدان فرخ یمین

زان خطر دارد بصر کاو را ببیند گاه گاه

گر لقای او ندیدی بی خطر بودی بصر

چون رکاب او گران گردد عنان او سبک

از مبارک پای او پروین محل گردد رکاب

خامهٔ او هست چون مرغی که چون طیران کند

چون چراغی پردُهان است و ز توقیعات او

معجزست آن خامه او را چون سلیمان را نگین

ای درخشان اختری رخشنده بر خرد و بزر گ

دودمان تو همه فخر و جمال عالمند

خاندان از توست پاینده که صدر کاملی

پرگهر گردد جهانی چون کند هنگام درس

آب حیوان است الفاظ تو پنداری کزو

از لطافت گرچه دانندت همی مانند عقل

من تو را فضلی نهم بر عقل و جان از بهر آنک

هر فقیهی کاو مقیم مسجدست و مدرسه

آن ز حرمت در پناه توست با طیب حیات

گر نکوخواه و بداندیش تو روزی بگذرند

عکس روی آن کند در حال رنگ و روی این

امتحان کردن نباید در جوانمردی تو را

شادمان باشی زخواهنده چو آید پیش تو

ای که دانی فرض حق مادحان بر خویشتن

از هوای خدمت تو در هوای مدح تو

از پی نعمت سزا باشد که آیم پیش تو

هرکجا ذکر تو و شکر تو گویم پیش خلق

أُذکرونی و اَشکرونی گفت در قرآن خدای

تا که هر سالی خلایق را دو عید آید همی

بر تو میمون و مبارک باد هر سالی سه چیز

باد باقی مِنَّت اِنعام تو بر هر مکین

کردگار و شهریار و آسمان و روزگار

کردگارت کارساز و شهریارت شکر گوی