دوش با سیمین صنوبر در نهان سر داشتم

در برمن بود تا روز آن نگار نوش لب

زیبد ار با ماه تابان برزنم زیرا که دوش

این تن مسکین ز جان خویشتن برداشت دل

یارگفتا داشتی چون من نگاری گفمش

صابری فرمودم آن دلدار اندر عشق خود

چون ز عنبر چنبرش دیدم به گرد آفتاب

نرگس وگلنار و سرو و ماه و یار سیمگون

گوهر آگین شَکِّر خندان چو بگشادی به ناز

شَکَّرش خواری فزود و گوهرش راحت نمود

ماه بر گردون بود سرو سهی در بوستان

گاه بنشستی و دادی ساغر و گه بوس و من

هیچکس در حوض کوثر شَکَّر و پروین نداشت

بر بر من بر نهاد آن لُعبتِ شیرین زبان

گه مکابروار بوسه گاه بوس و گه کنار

ماه پیکر سیم ساقی بود ساقی دوش و من

هر زمان از ماه خندان چون مرا دادی شراب

گفتم ای مه در برم تا بامداد آرام گیر

گفت هستم تاگه الله اکبر در برت

چون مؤذن برکشید الله اکبر ناگهان

چون شنید آهنگ رفتن کرد از آن گفتار خام

ناگهان بربست مَعجَر گرد ماه دلفریب

شوخ وار آن کافر از پیشم برون شدگفتمش

سر بگردانید و پای از حجره چون بیرون نهاد

گفتم ای دلبر چو بودم زر نکردی با من این

اندر آنجا داشتم من زر ز بهرروی تو