بدری که هست پیشرو دودهٔ نظام

میری که هست عاشق دستش لب کرام

فرخنده نصر دولت ابوالفتح بن نظام

چون واسطه ز عقده همی تابد از انام

پیداترست زانکه کسی گویدش کدام

جان در پرستش خردش هست بی ملام

بی آنکه جبرئیل گزارد بدو پیام

او را بود سلامت کاو را کند سلام

وین اتصال خواهد بودن علی الدوام

بر سر ز مهر افسر و بر کف ز ماه جام

ای همت رفیع تو قانون احتشام

اینک تو را ز فتح و ظفر کنیت است و نام

رای توراست عالم روحانیان مقام

همچون پدر به عدل امم را تویی امام

حقا که آمدی همه مهر تو از مسام

زان پس که بود کوفته دلهای خاص و عام

شد آتش فراق تو بر جان ما حرام

از رفته ایم غمگین وز مانده شادکام

صیدی چو سَیّدالوزرا نامدش به دام

رفت از جهان نظام و ببرد از جهان نظام

واکنون شدست بی قلمش ملک بی حُسام

گویی زمانه همچو هیونی است بی زمام

تا صد هزار تیغ برون آمد از نیام

آشفته گشت و گشت جهانی که بود رام

بازی شد آن که بود گریزنده چون حمام

خنجر به خون ناحق کردند لعل فام

دیدند دست برد مکافات و انتقام

عاجز بود عبارت و قاصر بود کلام

گویی چو نومهای محال است در منام

فرخ لقا امیر و همایون نسب همام

تا بندگان کنند به حبل تو اعتصام

تا ملک را کنی به ضیا خالی از ظلام

تا دولت تو پخته کند کارهای خام

گردد به همت تو همه کارها تمام

تا دوستت رهی شود و دشمنت غلام

پیوسته کرده ام به ثناهای تو قیام

گه گفته ام ثنای تو از صبح تا به شام

تکبیر در صلوتم و تسبیح در صیام

واندر جهان مزاج بود هر دو را مدام

تری نصیب دیده و خشکی نصیب کام

وانجا که هست کام تو نصرت نهاده گام

از عالمان دعا و زتو سعی و اهتمام

در دست تو زمانهٔ آشفته را لگام