از مشک اگر ندیدی بر پرنیان علم

بر پرنیان ز مشک علم دارد آن نگار

زلف سیاه بر رخ او هست سایبان

با روی او بهشت به دنیا شد آشکار

رویبثن همی نهفته نباید زجشم من

از چفتگی چو چنگ شدم در فراق او

در وصل او کنم جگر گرم را علاج

بینند روز وصل چو رخ بر رخم نهد

ای دلبری که قد تو چون تیر راست است

بر من ستم مکن که به انصاف و عدل خویش

سنجر خدایگان جهان کز فتوح او

شاهی که دارد او چو فریدون و سام یل

از خیلِ چاکران و غلامانِ خاص اوست

سدّی است در زمانه و سعدی است در جهان

بر بام قصر او ز بلندی عجب مدار

گرگ است دهر و ما غَنَم و عدل او شبان

از اوزْگَند تا فَرَبْ از دست اوست خان

شدکارا های خُردا به اقبال او بزرگ

باطل زحق جدا شد وکَژّی زراستی

یک چند کرد بر لب جیحون شکار شیر

گر بر شکار پیل شدی عزم او درست

تیغش نهنگ وار کشیدی به جای پیل

ای گشته داستان تو تاریخ ملک و دین

چون همت بزرگ تو هرگز نداشتند

گاه هنر نبود ملوک گذشته را

مشتاق شد به سیرت و رسم تو روزگار

بهروزی تو کرد و به پیروزی تو خورد

عدل تو برگرفت ز بلغار تا عَدَن

واندر ولایت تو ز تاثیر عدلِ تو

درویش را کف تو توانگر کند همی

بر دوستان درم کرم تو کند نثار

سَم با محبت تو شود در گلو چو نوش

هر چیز راکه آن به کم ارزد بها بود

بر خاک رزمگاه تو هر کس که بگذرد

قومی که از هوای تو برتافتند سر

ازکشتگان هنوز طیور و سِباع را

ای خسروی که با کف رادِ تو گاه مَدح

بی آفرین و شکر تو هرگز به نظم و نثر

چون بنده در پرستش تو دل چو تیر داشت

گر بنده را سعادت تو درنیافتی

فَرِّ تو دفع کرد و قبول تو سَهل کرد

خواند همی ملک ملک مهربان تو را

تا باغ را بود به مه فرودین شباب

جای نشاط باد بساطت چنانکه هست

تو مقبل و مظفر و منصور و سرفراز

وز بخت نیکخواه تو و بدسگال تو

بر دودمان خصم تو مریخ تاخته

بوسیده بخت پایهٔ تخت تو بر زمین