موسم عید و لب دجله و بغداد خُرَم

همه جمع اند و به یک جای مهیا شده اند

رکن اسلام ملک شاه جهانگیر شهی

اندر آن وقت که بر لوح قلم رفت همی

علمش دفتر اشکال اقالیم شدست

لب شیران همه آنجاست که او راست رکاب

از حد مشرق و چین تا به حد مغرب و روم

هر هنرمند که از خدمت او جوید نام

خلق را نیست به از درگه او هیچ پناه

در میان خرد و حکمت اگر حکم کند

بخشش یم به بر بخشش او باشد خرد

آنچه او داند در ملک کجا داند چرخ

ای فلک را به علمهای رفیع تو شرف

جز برای عدوی تو ننهد گردون دام

خالق عرش سه چیز سه پیمبر به تو داد

کنیت و نام و خطاب تو در اسلام بس است

نیمی از بتکدهٔ هند برانداخته ای

مرکبان تو به سم خرد بخواهند شکست

هرکه از چشمهٔ مهر تو کند آب حیات

وانکه باکین تو خواهد که شود جفت و ندیم

بس امیرا که مر او را نه حشم بود و نه خیل

بس دلیرا که ز سیاره خدم خواست همی

بر گنه کار چو قادر شوی از کردهٔ او

یک دل اندر همه گیتی نشناسم که بر او

تا ز باغ ارم از خوشی و خوبی مثل است

تو جهان بخش و جهانگیر نشسته شب و روز

دل دینداران در عهد تو چون تیر توراست

بر تو میمون و براولاد و عبید و خَدَمَت