تکاوری که قوی تر ز رخش رستم زال

به گاه حمله به چرخ اندر افکند آشوب

گه دویدن نتوان شناخت از سبکی

گرش نسب ز جنوب و شمال نیست چراست

به آب و آتش گستاخ در رود گویی

جهد به گام فراخ از بر دو خامهٔ ریگ

ز نعل خویش به ناوردگاه بی مَسْطَر

به دشت و کوه درون ساق و سُمش از سختی

دو پای او به کفل بر شود به سوی مغاک

اگر به شیر رسد روز حمله شیههٔ او

ز تیر چشمی و روشن دلی تواند دید

به ابر ماند در موکب و شگفت ابری

عقاب و شاهین خوانمش در شکار که هست

به طیر ماند کش تنگ درکشد رایض

اگرچه بشت و سُمش هست کشتی ولنگر

به گردش اندر مانند چنبر فلک است

چهار نعلش محکم به زیر شانزده میخ

ز رخش رستم تمثال دیده ام لیکن

هزار رخش سزد در نبرد چاکر او

سوار او ملک عالم است و خسرو دهر

شهی که ملت و دولت ز بس جلالت او

سوال کرد جهان از قضا که نصرت چیست

ایا فتوح تو تالیف نکته های ظفر

اگر ز عقل تو عشری قضا بپیماید

وگر ز حلم تو جزوی زمانه برسنجد

تویی که تیغ تو در شرق و غرب تا محشر

به هر سفر که ز بهر ظفر نهادی روی

ز مغفر و زره و ترک و جوشن و خفتان

هوا تو گفتی پیلی است آهنین دندان

تو چون عقاب شدی و مخالفان چو تذرو

نمود پیش تو دشمن چو پیش صرصرکاه

ز مهر و کین تو معلوم گشت عالم را

زهی ستود ه صفت خسروی که تازه شدست

نه غافل است ز شکر تو هیچ شکرگزار

نه بی ثنای تو طاعت همی کند عابد

چو طبع من رهی از مدح تو براندیشد

قلم به دست من اندر به شکر سجده کند

همیشه تا که بود همچو میم و دال و الف

کسی که با تو به عهد اندرون نه چون الف است

ز دی خجسته تر و خوب ترت باد امروز

به ملک تو ز دو چیز تو دور باد دو چیز