شهی که دولت باقی بدوگرفت جلال

خجسته ملت تازی چنو جمال ندید

چو مشتری است مگر طلعت مبارک او

به سان آینهٔ روشن است خاطر او

همای همت او فرخ و همایون است

فریضه شد چو شهادت ثنای او گفتن

اسیر کرد هر آن خصم را که گفت برو

ز مهر و خدمت او بندگان شوند عزیز

مگر که بخشش آمال در پرستش اوست

مگر که قسمت آجال در عداوت اوست

فتوح و نصرت او سر به سر همه عجب است

بساخت آلت عدل و بسوخت آفت ظلم

به شام والی بگماشت تا فرستد حمل

درین خجسته سفر روم خواست از قیصر

زهی ستوده صفت شهریار کشور گیر

تو را روا ست که خوانند شاه پاک نسب

کدام خصم تو را دید کاو نگشت شکار

اگر چو مار بد اندیش تو بر آرد سر

کسی که با تو دلش چون الف نباشد راست

ز فر تو ملکا وز نسیم فروردین

سرشک باران برگل فتاده گویی هست

به سوی دجله نگه کن که همچو زلف بتان

شراب آب حیات است و کرد باید جام

اگر ز چرخ کند خصم غیبه ای بر خویش

زبهر حشمت تو آسمان همی سازد

وگر تو رای کنی از بروج بفرستند

بیافرید ز بهر چهار چیز تو را

زبهر رامش خلق و زبهر کوشش حق

یکی به روز ضیافت یکی به روز سلام

وبال و وِزر مدان شغل خویش را وبران

صحیفه ای که تو در مصلحت سیاه کنی

خلاف نیست که زایل شدست انس دلت

کریمه ای که بدو خانهٔ تو بود به پای

به صبر کوش در این رنج و شکر کن به خدای

چو غمگسار تو را روزگارگفت برو

سبهر خواست که روح لطیف او به بهشت

کمال عقل تو آهسته داشت عقل تورا

تو از رجالی و ا َجرام چرخ را رسم است

خبر مگوی که دی حالها چگونه گذشت

چوکارهای تو بر استقامت است امروز

بزرگوارا دانی که در صناعت شعر

مدایح تو چنان گفته ام که تا محشر

رسید وقت که از پیش خدمت تو شوم

ز شکر و مدح تو خالی همی نخواهم داشت

ضمیر من گهر مدح تو چنان سنجد

چنانکه خاطر من شکر نعمت توکند

همیشه تاکه به نوروز شمس را بر چرخ

چو شمس باد همه ساله دولت تو بلند

زمانه کرده به تو جامهٔ هنر مُعلَم

جهان متابع تو بِالعَشّی وَالابکار

ایا عداوت تو نشتری که اعدا را

نماند زنده کسی کاو عداوت تو گزید

هلال تیره شود بر فلک ز مرکب تو

موافق سپر و نعل مرکب تو شدست

زمانه با تو بهر وقت کرده باد نشاط

ز بوستان مراد تو دور باد خزان