عاجز شدم ز نادرهٔ روزگار خویش

دوری گرفته دل ز من و من زیار خویش

من باک دارم از دل دیوانه وار خویش

کردم غلط به شهر و به سامان شمار خویش

تا رایگان ز دست بدادم شکار خویش

و اکنون مرا همی عجب آید ز کار خویش

دارم ز آب دیده چو دریا کنار خویش

گر بینمش به دیدهٔ یاقوت بار خویش

دارم به سیدالرؤسا انتظار خویش

فخر نژاد آدم و تاج تبار خویش

مهر از مسیر خویش و سپهر از مدار خویش

ماهی همی ستوده شود زیر بار خویش

وز فضل شد نواختهٔ کردگار خویش

داد از خرد نشان دل هوشیار خویش

صدر بلند قَدر بود روز بار خویش

جاوید و شاد باش تو با خواستار خویش

دارد تو را ز مرتبه در زینهار خویش

جان عزیز بر تو پسندد نثار خویش

سازد ز ماه زین و ز پروین فسار خویش

دریا بر آفتاب رساند بخار خویش

اندازد از بهشت سوی من شعار خویش

دارد زمانه کلک تو را رازدار خویش

بندد ز مشک سلسله بر رهگذار خویش

نقاش چین فسوس کند برنگار خویش

چونانکه نازش علی از ذوالفقار خویش

کاندر قرارگاه نخواهد قرار خویش

صورتگر زمین به تن راهوار خویش

بر فرق دشمنان بفشاند غبار خویش

از بیم دور گردد از مرغزار خویش

تا بیند آفتاب جهان را سوار خویش

بشنو به فضل شعر من اندر شعار خویش

بیهوده چون کنم صفت اِعتذار خویش

شایسته تر بود سخن از اختصار خویش

واورده ام ز معجزهٔ شعر، بار خویش

وقت عنایت تو نماید عیار خویش

من نیز خدمت تو کنم اختیار خویش

تا مسکنی دهند مرا در جوار خویش

هر کس که در پناه تو سازد حصار خویش

باقی بود ز قاعدهٔ استوار خویش

خندد زمانهٔ کهن از نوبهار خویش

برخور ز دولت و ز دل کامکار خویش

شاد از تو شهریار و تو از شهریار خویش