ای چو جد و پدر اندر خور دیهیم و سریر

ملک شیردلی ، خسرو شمشیر زنی

گه تو را چون فلک از غرب به شرق است مدار

به صُطرلاب و به تقویم تو را حاجت نیست

هر چه بودست به ایام جهانداران را

تویی آن شاه که از دست دبیران جهان

چون دبیر تو نگارد به قلم نام تورا

بوی پیراهن یوسف چو به یعقوب رسید

عدل تو هست چو پیراهن یوسف به مثل

تا نه بس دیر ز جود تو چنان خواهد شد

کبک با باز کند شادی در دولت تو

هیج موری نزند جز به دعای تو نفس

گر ز قدر تو فلک را حسد آید چه عجب

دل گردون اثیر از پی آن گرم شدست

آتش هیبت تو دود برانگیخت ز هند

گر سوی هند رسد یک نفر از لشکر تو

ور به کشمیر برد حاجب تو تاختنی

ور تو آهنگ سوی بتکدهٔ روم کنی

ور خیال تو ببیند ملک روم بخواب

در هر آن کار کجای رای تو تعجیل کند

تو خداوندی و بنده است تو را بخت بلند

هرچه خواهی تو همان خواهد تقدیر خدای

بدسگال تو اگر زنده بماند یک چند

پیشه کردند حسودان تو دیوانه سری

آن که رزم تو بدو هول قیامت بنمود

وان که تدبیر خطا کرد و سر از خط بکشید

صورت تخت ز آثار تو دارد حلیت

گر به نرمی چو حریر است حُسامت نه عجب

این عجب تر که کند روز ملاقات و نبرد

بحر جوشان شود آنگه که شود بر تن تو

کس ندیدست در آفاق و ندادست نشان

هیچ نخجیر ز تیرت نجهد روز شکار

سر و گوش و سم نخجیر به هم بردوزی

گرچه هرگز نکند کوه ز مردم فریاد

گاه کوشش ز تو فریاد کند کوه کلان

حور عین را به بهشت آرزو آید همه شب

آب دستت همه بر روی تنیدی چو گلاب

آصف و لقمان باید که کنون زنده شوند

نه چو دستور تو پیری است درین ملک جوان

بود دستور و مشیر پدرت خواجه نظام

این چنین به که وزیرست پسر پیش پسر

تا وزیر تو به دیوان وزارت بنشست

گه ز توران خبر آید که عدو را بشکست

گه بشارت رسد از غور که تولک بگشاد

گه ز بیدادگرانی که در آتشگاهند

ملک شخص است و تو جانی و وزیر تو دل است

او به صدر اندر همتای قوام الدین است

تو به ملک اندر مانند معزالدینی

گر همه خلق به یک بار زبان بگشایند

مملکت روشن و آفاق مزیّن به شماست

تا خبر دارد از اسرار دل عالمیان

دل خواجه به بقای تو همی باد قوی

تا غم خلق جهان از زُحَل و بهرام است

زان دو سیاره عدو را همه غم باد نصیب

باد در ملت پیغمبر و در دین خدای

دشمنان تو ندیم ندم و نالهٔ زار

بزم میمون وزیر تو همایون به تو بر