بر چرخ همی فخر کند شهر نشابور

صد میر جهانگیر بهر شهر چو شاپور

در ملک به اقبال تو نورست علی النُّور

سیاره برافشاند اگر باشد دستور

در مشرق و مغرب بود آثار تو مشهور

در فتح برافراشته ای رایت منصور

صدصاعقه بودست زآسیب تو در طور

هوش از سر چیپال و روان از تن فغفور

رنجور شد آن کس که شد از پیش تو مهجور

آن شیر چو روبه شد و آن باز چو عصفور

باشد ز پی دین هُدی سعی تو مشکور

گردد دل کفّار ز شمشیر تو رنجور

وز نعرهٔ کوس تو بود مَشْغلهٔ صور

تیغ تو شود قاهر و قِسّیسان مقهور

تا کافر محزون شود و مؤمن مسرور

هر چند نهد عذر ندارنْدَش معذور

ابر آید و بارد ز هوا لؤلؤ منثور

گویی که بشورید کسی خانهٔ زنبور

همچون سپه هندو در مَعْدِ ن کافور

از جامه برهنه شده چون مردم مَقْمور

یک راه که مرطوب شد این عالم محرور

از بس که زدستند لگد بر سر انگور

کاو فتنهٔ دلهاست بدو نرگس مخمور

وز خلد همی بخت تو را مژده دهد حور

وز طبل و نی و چنگ و دف و بربط و تنبور

میران جهان جملهٔ به امرت شده ماء مور

نیکی به تو نزدیک و ز تو چشم بدان دور