ای تازه تر از برک گل تازه به بر بر

عناب شکر بار تو هرگه که بخندد

در سیم حَجَر داری و بر ماه چلیپا

زین روی همه بوسه دهند ای بت مه روی

در سایهٔ زلف تو سپاه حَبَش و زنگ

گشتند هزیمت مگر اکنون که فتادند

بر لولو خوشاب ز یاقوت زدی قفل

مپسند که دارند مرا در غم هجران

بستی کمر و راه سفر پیش گرفتی

جسمم به کمر مانَدْ و چشمم به دو کوکب

ای کاش تورا جسم منستی به میان بر

تا چند نهم بیهده اندر صف عشاق

گر بخت شود یار نهم در صف اَحْرار

خسرو حَبَشی شمس معالی که ز رسمش

شاهی که بر او فتح و ظفر فتنه شدستند

آن گوهر رخشنده بر آن پیکر تیغش

با دولت عالیش مدارست جهان را

هرگه که شود سرخ به خون دل اعدا

آن شهرگشایی تو که با شرح فتوحت

در معرکه گر پیش تو آیند جهانی

گویند قضا و قدر از چشم نهان است

گو خیز وببین دست تو بر قبضه شمشیر

کین تو بر اعدای تو مشئوم تر آمد

مهر تو بر اَحباب تو فرخنده تر آمد

گر بحر و جبل را کرم و حلم تو بودی

ور زانکه بدی چون تو شفیعی به قیامت

آمد مه نیسان و در این ماه عجب نیست

شد ابر سَخی دست و همه لؤلؤ خوشاب

بر نسترن و گل به نفیر آمده بلبل

کبکان وشق پوش ز بس لاله که خوردند

از خاک برآورد مطر گنج نهانی

ای بار خدایی که در اوصاف معالیت

بر نقش مدیح تو همه ساله معزی

مًولع شده برگفتن شکرتو شب و روز

یک چند به درگاه تو برخاست که باشد

لیکن چو همی دزدخر و رخت شناسد

تا چرخ ز یاقوت و دُرر در مه نیسان

قدر تو چنان باد که خاک قدمت را

در ملک تو را بر اُ مرا باد تقدم

پیوسته بماناد تو را عمر و جوانی

هر روز تو را نو ظفری باد و تو هر شب

روزت همه نوروز زخوبان دل افروز

شعریت فرستاد بدانگونه که گفتند: