تا خزان زد خیمهٔ کافورگون بر کوهسار

تا برآمد جوشن رستم به روی آب گیر

تا وشی پوشان باغ از یکدگر گشتند دور

چیست این باد خزان کز باغها و راغها

گشت دست یاسمین ز آسیب او بی دستبند

اندر آمد ماه تیر و در ترازو رفت مهر

در طبایع نیست مروارید را اصل از شبه

دانهٔ نارست سرخ و روی آبی هست زرد

شست پنداری رخ آبی به آب زعفران

باغها بینم همی پر زنگیان پای کوب

تاکه در رقص آمدند این پای کوبان خزان

مهرگان باز آمد و بر دشت لشکرگاه زد

خواست افریدون ز شاهان گنج و اینک مهرگان

گرچه دریا عاجزست از آمدن بر دست ابر

شاه گیتی ارسلان ارغو که چون الب ارسلان

سایهٔ یزدانش خوان او را که گر خوانی سزاست

کیست چون او گاه بزم افروختن خورشید فش

تخت شاهی را به بزم اندر چنو باید ملک

پادشاهی جون یکی باغ است واو سرو روان

هست از این سرو جوان پیر و جوان را ایمنی

در نژاد وگوهر سلجوقیان پیدا شدست

طلعت او از سعادت داد گیتی را نشان

کار او عدل است و آشوب از جهان برداشتن

بخت خندد هر زمان بر دشمنان دولتش

علم و عقل از خدمتش خیزد که مردم را همی

دولت او نیست چون جسمانیان صورت پذیر

گر پذیرد دولت او صورت جسمانیان

ای جهانداری که تا محشر وفادار تواند

با کمر نوشین روانی با کله کیخسروی

بر سرین گور و چشم آهو اندر شعرها

زان شرف کز تیر و ا تیغت زخم برمی داشتند ا

مار کردارست شمشیرت که زهر جان گزای

زیر حکم تو خراسان چون حصار محکم است

اصلش از عدل تو و دیوارش از شمشیر توست

نصرت تو بر دلیران جهان پوشیده نیست

آنچه دیدند از تو خصمان اعتبار عالم است

آفتاب ایزد هزار افزون توانست آفرید

چون تو بسیاری توانست آفرید اندر جهان

تا بود ریگ بیابان گرم در ماه تموز

باد چون ریگ بیابان نعمت تو بی قیاس

بستهٔ پیمان تو لشکرکشان نامور

بر تو هم جشن عرب میمون و هم جشن عجم