دل بی قرار دارم از آن زلف بی قرار

داند نگار من که چنین است حال من

ابرست تیره زلفش و سبزه است نو خطش

گر گویمش که زلف و خط تو عجب شدند

گویی مهندسی است خَمِ جَعْدِ آن صنم

کز غالیه کشید یکی بر سُهیل خط

ای گشته ارغوان تو شمشاد را وطن

گویی ز بهر فتنهٔ عشاق گشته اند

دُرّی است آبدار تو را زیر لاله برگ

تاب است در دل من و آب است در دو چشم

در خَدّ توست روشنی ماه آسمان

ماهی و آسمان تو ایوان خسروست

والا جلال دولت و دنیا معزّ دین

شاهی که هست سیرت و کردارهای او

در بخت او همی نرسد گردش فلک

سَدّی است استوار حُسامش که بند ملک

گر یُمن و یُسر خواهی او را ببین که هست

شاهی بزرگوار و ستودست و همچو اوست

ای یادگار جملهٔ شاهان باستان

شاهان عالمند همی اختیار دهر

دیدار جان فزای تو بی نار هست نور

در مجلس تو رحمت خُلدست روز بزم

از قدرتی که تیغ تو را داد آسمان

دعوی کنند شیعه که روز نبرد هست

ای انتظار خلقِ جهانِ سوی درگهت

رفتی ز دار مملکت خویش ناگهان

امسال یک هزار شمردیم فتح تو

فردا هنوز نامد و خرّم گذشت دی

بی حکم تو مباد سکون و مدار ملک