هرکه را باشد ز دولت بخت نیک آموزگار

خسرو عاد ل معزالدین ملک سلطان که هست

پادشاهی کز مرادش تا قیامت نگذرند

دولت و شاهی بدو نازد وزو باشد همی

همتش کردست نار نیک خواهان را چو نور

از مصافش روی گردون تیر گردد زیرگَرد

خلق را آرایش خُلد و نهیب محشرست

شاه ما شاهی است کاو را از سلیمان و علی

موکبش را هر زمان خدمت گزارد آسمان

از معادی موکبی وز موکب او یک غلام

آنکه او را شیرمردان عرب چون بنده بود

گر همی از جانب دیگر بداندیشی دگر

تاب جنگ و قوت کوشش ندارد پیش شاه

میش گردد گاه قوت گر چه دارد زور شیر

شاه چون خورشید رخشان است و دشمن چون شب است

شب سپاه اندر کشد چون روز رایت برکشد

ماه پیکر رایتش چون بر دو پیکر سرکشد

تیغ شاه از سد اسکندر بسی محکم ترست

موکب روباه را ترتیب رفتن بگسلد

گر غبار قهر و جور از دشمنان برخاسته است

ملک او حق است و ملک دشمنانش باطل است

از مخالف کس نپرسد چون پدید آمد ملک

گفت دولت کای ملک سوی خراسان کش سپاه

تا کنی آشفته جان حاسد آشفته رسم

دست دستِ توست و دوران ظفر دوران توست

ملک تا ارزانیان بستان که ارزانی تویی

آنچه دولت گفت شاها بود خواهد همچنان

تاچهار ارکان همی باشند زیر هفت چرخ

یُمن و یُسر از حضرت شاه جهان غایب مباد

بر زمین ملکش از اقبال و نصرت باد بر