در نصرت او رای بود روح امین را

بر هفت فلک فخر بود روی زمین را

صد شهرگرانمایه و صدحص ه حصین را

بی آنکه کند چاره شبیخون و کمین را

چون تیغ زند رام کند شیر عَرین را

گویی که ظفر بنده شد آن عزم متین را

گویی که خرد سخره شد آن رآی رزین را

پیروزی و اقبال تو مُهرست نگین را

ره نیست در این دایره همتا و قرین را

بر مرکز نورست شرف جوهر طین را

شایسته تر از تو نبود مرکب و زین را

چون چشم نهد خصم تو برهان مبین را

قهری که ز لا حول بود دیو لعین را

بیم است ز تُرکان تو بتخانهٔ چین را

گویی که دخان شر رست آتش کین را

شاهان هنرمند و امیران گزین را

در خاک چه تاثیر بود گنج دفین را

افروختن دولت و پروردن دین را

وین است علامت ملک باز پسین را

ماند می صافی ز خوشی ماء معین را

هم خواجهٔ نیکودل و هم خواجهٔ مُعین را

شادی و نشاط است هم آن را و هم این را

تفضیل نهد بر همه اندام جبین را

چونانکه مهیاست صدف دُرّ ثمین را

شکر تو مدد باد گمان را و یقین را

عدل تو سبب باد مکان را و مکین را

تا دور بود گرد زمین ،چرخ برین را