فتنهٔ آنم که سنجابش همی پوشد حجر

بستهٔ آنم که از شب حلقه دارد بر قمر

بر رخ او آتش است و جسم من بارد شرر

موی او بنگر چو خواهی دلبری زرین کمر

تا ببینی سیم من در عاشقی برروی زر

راست گویی حور بودت مادر و یوسف پدر

چون تویی آید به زیبایی و شیرینی پسر

هر زمان بر عارضت پیدا کند لِعبی دگر

گه ز عنبر چنبری سازد به گِرد مُعصَفر

گه ز بی آبی نهد بر لالهٔ سیراب سر

همچو کلک تاج ملک شهریار دادگر

سوی درگاهش غنیمت های فتح است و ظفر

نسبتی دارد ز لفظش زان عزیز آمدگهر

با ثنای او زبان تقدیم دارد بر بصر

گر به دریا بر خیال همتش کردی گذر

گر ز ابر جود او بر باغ باریدی مطر

اینت نیکو طالعی کز مشتری دارد نظر

دیده ای تیری که باشد رادمردان را سپر

وی ز سهم تو سپهری پرمعالی یک اثر

مایهٔ عقل تو دارد هر چه جودست از صور

دانش تو در کفایت هست برهان هنر

لاجرم در ملک و دولت هست جایت پیشتر

کدخدای نامداری و وزیر نامور

وز جمال تو سه دیوان را جمال است و خطر

هست هر سال نوی این شاه را فتحی دگر

گاه گرد مرکبش در خَلّخ و در کاشغر

ترجمان تیغ او شد کلک تو در بحر و بر

شاه را هستی تو تاج خانه و گنج و پسر

هم پسر نازد همی از روزگارت هم پدر

سوی خاطرها ز معنی ها همی آید حشر

هم بدین اندر عجایب هم به ملک اندر عِبَر

زانکه وهم شاعران زیرست و قدر تو زبر

تا در آن باغ از مدیح تو نشاندستم شجر

تازه ترگردد همی هر ساعت او را برگ و بر

لؤلؤ و لعل است گویی برگ و بارش سر به سر

تا بشر در عالم صغری همی سازد مقر

وز سعادت هر زمانی دوستانت را نقر

وز هنرهای تو شاکر شهریار دادگر