ساختم ساز رحیل و توشهٔ راه سفر

کی دهد چندان زمان تا بگذرد ماه صفر

راه من معلوم کرد آن ماه روی سیمبر

دشت و بر یک چند بگزینم همی بر شهر و در

لب ز خشکی چون بیابان دیدگان همچون شمر

تا چرا من رنج خواهم دید در کوه و کمر

نرگس او بر سمن باریده مروارید تر

وز تپانچه نیلگون کرده رخ چون معصفر

با صبا پیوستن و منزل بریدن چون قمر

زین و پالان را ا فرو هل ا از پی اسب و ستر

چند کاری در زمین کاشکی تخم اگر

روی زرین چون کند شخص عزیز از بهر زر

گه چو گوران باشی از چنگال شیران با خطر

چشم بر هر ره نهاده تا چه فرماید قدر

کرد در حسرت گدازان چون به آب اندر شکر

جامه و پیرایه چون سازم بتان را در حضر

ور به دام اندر شوم جون آهوان بی خواب و خور

وز غم زرم نباشد هیچ صفرا در جگر

این مثل نشنید ه ای کاندر خطر باشد خطر

کم خطر باشد به شهر خویش مرد نامور

عود باشد چون حطب یاقوت باشد چون حجر

اخترم گوید همی کز خانه بیرون شو به در

هر که تخمی کارد آخر کشت او آید به بر

خاک بر تارک مبیز و آب روی من مبر

چرخ گردان شاد گرداند ز وصل یکدگر

آتشی کز شب دخانش بود و از پروین شرر

افسری بر سر ز مینا و اندر آن افسر درر

سر برآورده دو دیو از خاور و از باختر

و آن دگر بر خوردن سیماب بگشاده زفر

مشرقی سیماب زای و مغربی سیماب خور

سنگ او بیرون ز حد فرسنگ او بیرون ز مرّ

تودهٔ سنگ اندرو چون ا بحرا الان و خزر

در کنار چشمهٔ او آهوان را آبخور

چون پل محشر ز تاریکی فرازش را ممر

گاه بودم بر فرازش همنشین ماه و خور

رهبرم چون سیل وادی بارهٔ وادی سپر

خردگوشی کز صُهیلش گوش گردون گشت کر

گام او دریافت منزل را همی پیش از بصر

آن شبه رنک تگاور هم محجّل هم اَغر

بر جبین و دست و پای او پدید آمد سحر

گر ز مخلوقات دیگر زودتر باشد گذر

از نشاط و حرص درگاه وزیر دادگر

صد جهان کامل اندر یک جهان مختصر

آن که هست او را وقار و عدل بوبکر و عمر

باد افضالش رسیدست از یمن تا کاشغر

مضمر اندر صلح و جنگش اتصال خیر و شر

زیر توقیع رضا و خشم او نفع و ضرر

تا بینی در خراسان حشمت و جاه پسر

بل که مشهور است در اطراف عالم سربه سر

بحر جود او ز دینار و درم بارد مطر

این شگفتی تر بسی کز آسمان تابد گهر

تا مدار اختر و افلاک باشد بر مدر

کی عجب باشد که گردد خنجری گرد ظفر

پشت خصمان بشکند چون پیش رو آرد سپر

مشکل دولت گشاید هرکجا بندد کمر

بر زمین از فخر این شاه ددان شد شیر نر

وان یکی بگرفت گیسو بر مثال زال زر

وین به روز کامکاری آگه از حزم و حذر

پیکر شخص تو دارد شخص مالک در سقر

مذهب او ارا به برهان سربه سر یکسر بخر

چون به تایید پیمبر نسل عدنان و مُضَر

همچو فضل روستم بر دودمان زال زر

کین دو منصب هر دو را بودست در اصل و گهر

گشت باقی تا قیامت در تواریخ و سیر

کز خرد دارد نشان و از هنر دارد اثر

لفظهای او همه خال است بر روی هنر

چون طراز و نقش بر دیبای روم و شوشتر

چون مدار شرع پیغمبر بر اخبار و سور

از صریر او به ارواح اندر آویزد صور

کز تو ناخشنود باشد مادح جد و پدر

کی کند واجب که در بیغوله ای سازد مقر

در حدیث او نبستی یک زمان وهم و فکر

از نشاط آن قلم همچون قلم رفتی به سر

حاضر آمد پیش از آن کز برگ عریان شد شجر

بر درخت دولت و عمرش پدید آید ثمر

وز تو باید یک سخن تا از فلک یابد نظر

گاه در شکر تو بگشاید در درج غرر

مدح شه گفته به جان و شکر او کرده ز بر

با پرستش صدگروه و با ستایش صد نفر

در جهانداری تو آصف رای و او جمبثبیذ فر

صاحب پیروزبخت و خسرو پیروزگر