صد زره دارد ز سنبل بر گل آن شیرین پسر

ای عجب آن حلقه ها کز بهر آشوب و بلا

زلف او در اصل کوتاه است و هر روزی به قصد

در شریعت دزد را باید بریدن دست و پا

گر نخواهد خورد خون عاشق آن زیباصنم

سنگ خارا از چه پنهان کرد در زیر حریر

هر کرا دردی بود در دل ز رنج عاشقی

گر گل و شکر به کار آید ز بهر درد دل

هرکه یابد وصل او یابد ز بهروزی نشان

وصل او آرام جان عاشقان عالم است

خسرو عالم ملکشاه آن خداوندی که هست

ایزد دانا دلش را آفریدست از کرم

بر ثنای او زبان بگشاده دارد روزگار

هست فرمانش امام خلق عالم یک به یک

متفق گشته است با فرمان او گویی قضا

ای شهنشاهی که اندر دین و ملک آراسته است

هر که او بر درگه تو بست در خدمت میان

هر که برگردد ز عهد تو فَقُل اَینَ الجِوار

روزگار آن را همی گوید که حاشا لا تُطِع

از مدار چرخ و حکم زهره و بهرام و تیر

ملک و دین و تخت و بخت وکلک و تیغ و مهر و جام