سلطان کامکار ملکشاه دادگر

آموزگار دولت و فرماندهٔ بشر

گوهرفشان به همت و آلب ارسلان گهر

از پیش تیغ تو نبود شیر را گذر

نخجیر خویش را نکشد در بن کمر

آهو همی نشاط کند بر لب شمر

خورشید را نهیب بود باد را حذر

هر صید را که باز تو گیرد به زیر پر

هم نایب قضائی و هم نایب قدر

باز آمدی به دولت و پیروزی و ظفر

از خسروان رفته نپرسد همی خبر

صد گور بود کشتهٔ بهرام خیره سر

میلی که برکشیدی اندر رباط و در

حلقه کند به گوش و نهد پیش تو سپر

دیگر همه فسانه و بیهوده و سمر

آن مر تو را برادر و این مر تو را پدر

وز نسل و گوهر تو چو داود به پسر

بی نام و نامهٔ تو نباشد یکی هنر

هر خسروی که نام تو خواند ز سیم و زر

سعدین سوی بنده معزی کند نظر

آرد یکی جواهر و آرد یکی شکر

تا در نبی بود جمع الشمس و القمر

بخت تو باد شادی و تاج تو باد فر

و ایزد به هر شمار تو را باد راهبر