قمر شد با سر زلفش مقامر

دلم باید جهاز اندر میانه

مجاهز بود و حاصل خود نیامد

مرا با ماه و شب کار اوفتادست

از آن مه نیست با من نور حاصل

مهی همسایهٔ یاقوت رخشان

در آن ماروت پیوسته سلاسل

دلم در سلسله چون جسم جرجیس

ز ماه و شب چرا انصاف جویم

چو روز پیری از بالا برآید

چو نور او پدید آید ز باطن

مه و شب را کنون بازار تیزست

تو را عیش جوانی خوشتر آید

ضیاء الملک خورشید امیران

مگر بر ایزد و سلطان و دستور

به دولت همچو نسل خویش باقی

نباشد بیش تر زین هیج دولت

ز حد وهم بیرون شد صفاتش

مگر بر غیب کلّی مطلع شد

نبینم همتش را هیچ ثانی

همه رسم اوایل گشت مَدروس

ز جود او وسایط در قلاید

به جای علم دین اخبار و عالم

چنان چون نازد از ارواح ابدان

مساعد زان بود با او سعادت

سرافراز و سپهدار از پی آنک

نیابد کس چنان یاری مساعد

هر آن کز کینش اندیشید یکبار

به عقبی در محل او سعیرست

چنان چون مرکز آتش اثیرست

به روز رزم چون شیر ژیان است

چو او گوید به جنگ الله اکبر

چو پیکان را بمالد روز پیکار

چو شمشیرش تماشا کرد خواهد

چو تیر او شود طایر ز دستش

چو پیدا شد کمند شست بازش

ایا در دولت سلطان مبارز

دو حجت داری ای میر هنرمند

چو میران جهان را بر شمارند

تو دریایی و دریاهای گیتی

بصیر اندر بصیر آن سیرت توست

شریعتها به تو گشته است روشن

روان شد نام تو درکل عالم

امیرا مهر تو مانند دین است

سرایر خرّم از دین تو بینم

زبان بنده برهانی همیشه

دل من بنده نیز ای فخر میران

مهاجر گشتم از شهر و بر خویش

تورا با کعبهٔ احسان شناسند

دل تو هست دریای گهر بار

نه نظامم که هستم خازن شعر

مرا مقصود از این خدمت قبول است

چو من بر وزن وافر شعر گویم

الا تا هشت باشد در ده و دو

بمان در ظِلّ شاهنشاه منصور