تا مبارک رایت شاه جهان آمد پدید

پیر بود از برف و از سرما خراسان مدتی

بر زمین از ابر لؤلؤبار و بادِ مشک بیز

تودهٔ کافور اگر پنهان شد اندر کوهسار

دُرّ و مینا از نهال یاسمین آمد برون

گلستان گر نیست چون ار تنگ مانی پس چرا

این همه رنگ و نگار گونه گون در باغ و راغ

شاه دریادل ملکشاه آن که از طبع و دلش

خسروی کز حلم و طبع و خشم و جودش در جهان

آن جهانداری که از اِنعام او در شرق و غرب

پیش از آن کایزد بساط پادشاهی گسترید

بر زمین و بر زمان تا عدل او گسترده گشت

داد او بیداد پنهان کرد در زیر زمین

گفت در عالم پدید آید شه صاحبقِران

تا پدید آید مبارک ذات او بر تخت ملک

تا پدید آید حُسام آبدار اندر کَفَش

آنچه پیدا گشت در تاریخ او پیداتر است

ازکتاب فتح او در دست خلق روزگار

رایت او ایدر است و از شرار تیغ او

تیغ او نیلوفرست و بر رخ اعدای ملک

سروران کشور توران شدند آسیمه سر

بدسگالان مضطرب گشتند چون کاه سبک

آسمان اکنون همی گوید که ای جیحون مجوش

روزگار اکنون همی گوید که ای روبه متاز

ای شهنشاهی که سر و دولت و ملک تو را

کمترین سالار بنماید همی در لشکرت

کمترین مَنْجوق بنماید همی در موکبت

درکف موسی اگر ثُعبان جنبان شد عصا

ور سلیمان داشت باد نامُجَسَّم زیر تخت

تا شعاع رایت تو بر نشابور اوفتاد

شهر خرم گشت وز بهر نثار خدمتت

تا پدید آید بسی نَعت جوانی از بهار

از جمالت باد دایم چشم ملت را بصر

شکر کن شاها که هرچ از ملک و دولت خواستی