رایت ز کوهسار به صحرا درون کشید

وز جام می سه صبح بهٔک جای بردمید

وقت است اگر خورند به وقتی چنین نَبید

با شادکامی آمد و با فرخی رسید

گویی خداش از کرم و رحمت آفرید

گردون چنو نزاد و زمانه چنو ندید

کز عدل بر شریعت او سایه گسترید

هرکس که در جهان خبر و نام او شنید

تا او به تیغِ دادْ گلوی ستم برید

فرّخ کسی که خدمت درگاه او گزید

باقی بماند هر که ازو شربتی چشید

عهدش عزیزتر که همه کس به جان خرید

وافکنده بود چرخ بر او قفل بی کلید

وامد کلید قفل زاقبال او پدید

افسون نداشت سود کراکین اوگزید

بیهوده با قضا و قدر کی توان چَخید

در خدمت تو پشت همه خسروان خمید

هرکس که معجزات تو بشنید بگروید

جون دید روزگار تو با تو بیارمید

از حرص خدمت تو به تارک همی دوید

عالم تورا سپرد که عالم تورا سزید

در باغ مملکت گل اقبال بشکفید

وز بیم تو شده رخ دشمن چو شَنبَلید

دولت ز دیر باز برای تو پرورید