عز و دین اندر بقای دولت سلطان بود

دولت و اقبال او را چرخ در فرمان بود

هر غلامی زان او با عدل نوشروان بود

کمترین طاعت نمایش برتر از خاقان بود

هر یکی را مشتری زیبد که سعدافشان بود

دولت هر یک سزا باشد که برکیوان بود

بنده ای کاو را چو سلطان جهان مهمان بود

ور روا دارد همی او را نثار جان بود

آن یکی باشد روان و آن دگرگردان بود

بایهٔ تخت ملک خواهم که بی بایان بود

تا جهان از عدل او چون روضهٔ رضوان بود