تا دلم عاشق آن لعل شکربار بود

صدف لؤلؤ شهوار بود دیدهٔ آنک

نَخَلد ناوک آن نرگس خونخوار دلم

اگر آن زلف زره دار سلاحش نبود

بینی آن بت که ز پیراستن طُرهٔ او

عاشقان را دل از آن طُرّه نگه باید داشت

خوابم از دیده و آرام ز دل باشد دور

خواب و آرام کجا باشد در دیده و دل

دارد آن ماه دل آزاری و دلبندی خوی

سرو را ماند و بارش همه مشک و سمن است

عاشقم شاید اگر شیفته و زار شوم

ای نگاریده نگاری که ز تو مجلس من

گر گنه کار نشد زلف تو بر عارض تو

ور گنه کرد چرا یافت به خُلد اندر جای

در هر آن خانه که از هم بگشایی لب و زلف

به سر تو که توانگر بود از مشک و شَکَر

من خریدار توام گرچه بهای چو تویی

از بهای تو خریدار تو عاجز نبود

رکن دنیا که بهر کار که او عزم کند

بوالمظفر که در اندیشهٔ او روز ظفر

بر کیارق که به هنگام دلیری و نبرد

پادشاهی که اگر دولت او جسم بود

مرکبی را که گران گشت رکیب از قدمش

هر کجا جمع شوند از امرا قافله ای

کارهایی به فراست بشناسد دل او

حشمت افزون بود از بار خدایان جهان

آلت شاهی اگر با کمر و تیغ و نگین

این همه روزی او کرد و چنین خواست خدای

ناصر دین خدای است و به توفیق خدای

تا نه بس دیر ببندد کمر خدمت او

گر ندیدی اجل اندر سر منقار عقاب

تیر او هست عقابی که چو پروازگرفت

ای شه روی زمین تا که زمین نقطه بود

تا بود ملک چو آراسته باغی به بهار

فرِّهی بود الهی پدر و جدّ تورا

چون تو بر تخت نشینی و نهی بر سر تاج

آنچه رفته است در ایام تو گر شرح کنند

نهد اخبار تورا فضل بر اخبار ملوک

گرچه در عالمی ای شاه بهی از عالم

اندر ایوان تو از بس که زمین بوسه دهند

سَر احرار ز پای تو همی نشکیبد

هر که را سایهٔ عدل تو نباشد بر سر

وان که بر سر نهد افسر نه به دستوری تو

آن کسی را بود اقرار به پیروزی تو

وانکس از عهد و وفای تو کند بیزاری

مدح بر نام تو سرمایهٔ مدّاح بود

بی پرستیدن تو حال رهی بود چنان

خواست دستوری ده روز ز صد علت صعب

عذرهای دگرش هست و نگوید زین بیش

پار اگر پیش تو در شاعری اعجاز نمود

تاکه هشیار بود در همه کاری دل مرد

مر تورا دولت بیدار نصیحت گر باد

باد در دایرهٔ حکم تو دیّار و دیار

شب و روز تو چنان باد که در مجلس تو