چو تو نباشد در عالم و نه هست و نه بود

که بر بساط تو بوسه نداد و چهره نسود

به زیر سایهٔ اقبال تو فرو آسود

هزار روز به بدخواه تو ستاره نمود

به نوک نیزهٔ سندان گداز زهرآلود

همی زدودهٔ اعدای تو برآرد دود

ز بس که بر سر خود باد را همی پیمود

از آنکه رای تو بر صد هزار تن بخشود

میان جان من افروخت آتش نمرود

دلم چو خون شد و از دیدگان فرو پالود

بکاست صبر من و سردی هوا بفزود

ز شهریار چرا چشم من شبی نغنود؟

نسیم جود تو تیمار من چرا نربود؟

نهال حسرت و بیماریم چرا ندرود؟

کمال عدل تو زنگ دلم چرا نزدود؟

که مصطفی به کرم قصهٔ غریب شنود

به خون جملهٔ خویشان خویشتن ماخوذ

که درکتاب خود ایزد مرا چنین فرمود

شوند جمله ز من مادر و پدر خشنود

که از کمال ارادت تو را به جان بستود

که شغل بنده بدین هفته برگذاری زود

همیشه تا که بود صورتی زمین فرسود

موافقان تو را باد بی زیان همه سود