شادند چه بیگانه و چه خویش و چه پیوند

کایم گه و بیگاه به نزدیک خداوند

تخمی که نظام الدین از صبر پراکند

شادست که دارد چو نظام الدین فرزند

سروان بلندند و درختان برومند

گردونش به دست اجل از پای درافکند

پایش به دروگرد رسید و به نهاوند

وافتاد به چاه اندر اگر چاه همی کند

بر کار همه خلق فتاده گره و بند

در دولت و ملت بدل بوی شماگند

تا حَشرکفایت کند این موعظه و پند

در بار خدایی و خداوندی مانند

ایام نداند که شمار هنرت چند

خوردست قدر با تو به بهروزی سوگند

لشکر ز تو خشنود و رعیت به تو خرسند

کافی تر از آن خواجه که بودست به میمند

ور چاوش تو خیمه زند بر در بیکند

خانان و تکینان به بخارا و سمرقند

بیزار شود هیربد از زند و ز پازند

درگوش نگیرد سخن یاوه و ترفند

عُشری بود از صد یک آن هشت صد واند

از مال تهی کرد و ز دینار بیاگند

کاورا نه تباشیر کند سود و نه ریوَند

ور زهر چشانید مراگردون یک چند

آن خار همه گُل شد و آن زهر همه قند

معروف بود رود فرات و کُه الوند

کرباس مُنَیَّر به سرکوه دماوند

در صدر همی بال و همی ناز و همی خند

خوب است همه حال تو جز خوبی مپسند

شادی کن و می خواه ز دست بت دلبند

ای جان همه عالم با جان تو پیوند