مَلِک سنجر جهانداری به میراث از پدر دارد

ز فرّ و رسم و آیینش بیاراید همی گیتی

بدو نازد همی دولت که با دولت خرد دارد

زآفریدون و ذوالقرنین و اسکندر فزون است او

خداوند بزر گ است او که اسباب بزرگی را

ضمیر روشن او هر چه خواهد بود بشناسد

ملک در زیر پر دارد خجسته تاج و تختش را

به باغ دولت اندر، بر لب جوی شهنشاهی

هر آنچ از سیم و زر شاهان پیشین را به دست آمد

قضای ایزدی کردست گیتی را به حکم او

همیشه اهل طاعت را دری سوی جنان دارد

کند عزم سفر جان از تن خصمان و بدخواهان

هنوز از فتح اقلیمی نیاسودست شمشیرش

گهی چون ماه قصد از باختر دارد سوی خاور

ز ماه و خور همه ساله گر احکام است در عالم

ز تیغ و کلک او خیزد بد و نیک جهان گویی

زمین رزم او گویی هزاران جوی خون دارد

چو ساغرگیرد اندر چشم دیدار طرب دارد

اگر زیر قبا اندر جهانی باکمال است او

مه گردون ز بهر آن که تا باشد سلاح او

چرا دشمن به رزم اندر فروزد آتش کینش

مگر مغز و جگر جوید ز شخص دشمنان تیغش

بسا کس کز نهیب او میانی چون کمان دارد

ایا فرخ قدم شاهی که دولت برنگیرد سر

زلطف طبع تو جسم هنرمندی روان دارد

مگر حج است دیدارت که هرکس کاو تورا بیند

معزی از ثنا و شکر تو هرگز نیاساید

دل و جانش گه خدمت مقیم است اندر آن حضرت

همیشه تاکه دارد شمس حکم سال دهقانان

به داد خویش خرم دار ملک دین باقی را

به بزم اندر شرابی خور چنان یاقوت رُمّانی

تویی شایستهٔ شاهی تویی بایستهٔ شادی