تا نگار من ز سنبل بر سمن پر چین نهاد

زلف او برگل ز عود خام خَم در خَم فکند

آنکه در یاقوت مشک آگین او شکّر سرشت

هر دلی کز سرکشی ننهاد سر برهیچ خط

من غلام آن خط مشکین ک ه گویی مورچه

تا نبوسیدم لب شیرین او نشناختم

موبد آذرپرستان را دل من قبله گشت

هر که از رنج من و از کار او آگاه شد

حال خویش اندر بلای او دل مسکین من

خواب خویش اندر غم او چشم روشن بین من

چشم و دل را من ملامت چون کنم از عشق خویش

نیکبخت آن کس که دل در بند عشق او نبست

آن امامی کاو شهاب ثاقب است اسلام را

عبد رزّاق آن که اندر سایهٔ اقبال او

روز اول کاو سواری کرد در میدان علم

کرد در خلد برین روح الامین او را دعا

اختران با بخت او شطرنج رفعت باختند

کرد دولت آستان دولتش بالین خویش

مشتری سعدست چون کین توزد از اعدای خویش

هر که در گیتی بنای کین او آغاز کرد

فخرکردی گر نشستی ساعتی بر خوان او

سَجده کردی گر بدیدی تخت و باروزین او

گرچه اکنون در عجم هستند ارادان ا بی قیاس

ورچه در عهد نبی بودند شیران بی شمار

ای برار زادهٔ صدری که دولت را اساس

او به عقبی رفت و اندر قلعهٔ اقبال خویش

ساخت او از گوهر شکر تو تاجی قیمتی

آسمان کز باد فروردین زمین را زنده کرد

نار پیش طین سجود از رشک نور تو نکرد

آرزو آمد فلک را تا بسنجد عقل تو

تا که در دست تو پیدا شد کلید گنج علم

تا همی دم زد بداندیش تو اندر سِجن بود

تیزی خنجر نهاد اندر سر اقلام تو

واندر اقلام تو از بهر هلاک دشمنان

مهترا از ضربت گردون دل من خسته شد

تا ضمیرم یافت در مدح تو تلقین از خرد

همت عالیت چون بشنید گفتار مرا

چون دلت را آن پسند آمد عروس شعر من

عاجز آید زین سخن گر زنده گردد آن که او

تا که باشد در نبی نام و نشان آن نبی

بر تو فرخ باد عید آن نبی کاندر جهان

کرد ایزد هم صلات و هم صیام از تو قبول