هرکس که دل بر آن صنم دلستان نهاد

آن دلستان که هست بر او رخ چو گلستان

دو دایره زغالیه بر مشتری کشید

تا بر دو عارضش خط عنبر فشان نوشت

انبار کرد دیدهٔ من صد هزار در

یک روز بامداد که خورشید از زمین

با آن صنم به هم به یکی بوستان شدیم

چون بر کمان نهاد بتم تیر تیز او

پنداشتم ز عشق که بر من همی زند

باز آمدیم هر دو سوی خانه شادکام

او میهمان من بدو من میزبان او

رسمی است خوان و کاسه نهادن ز میزبان

صد بوسه داد بیش مرا بر لب ای عجب

با من چو خوش زبان بگشاد آن دهان تنگ

فارغ ز نان شدیم و بشستیم دست را

چون دید رنگ باده ز رویش برفت رنگ

آگه شدم که بود فسون و فریب و فن

گفتم به داستان مبر از دوستان خویش

بفشان غبار غربت و بنشین به نزد من

گفتا که خانمان نتوانم فرو گذاشت

گر غیب دان نیم به هوس نشمرم غلط

چون این سخن بگفت مرا گشت آشکار

گفتم ببند رخت و به سود و زیان بکوش

تر کرد زآب چشم سر آستین خویش

بیرون شد از سرای چو سرو روان به باغ

وقت رحیل سوی من آمد وداع کرد

او رفت و ماند وسوسهٔ دیو عشق او

از قهر دیو عشق چو دیوانه شد سرم

عقلم به مدح سید سادات مرتضی

بوهاشم آفتاب رئیسان شرق و غرب

صدر ملک صفت که به هفتم فلک ملک

از همت و کمال جهانی مصورست

زو خاندان احمد مختار فخر کرد

ای دولت مؤیّد تو ترجمان عقل

کرد از تو روزگار به عمر ابد ضَمان

گویی سعادت ابدی نصرت و ظفر

گویی عناصرست عطای تو کاسمان

از روی عقل دون زمان است هر مکان

تمثال دوستان تو و دشمنان تو

از نَعت ِ دوستان تو وصف بهار کرد

تیغی که روزگار تو را داد روز جنگ

گردون بر آن یکی ز شجاعت گهر فشاند

هر عالمی که پیش تو با طیلسان رسید

برداشت طیلسان تفاخر ز روی خویش

هرچند هر یک از حکما شعر خویش را

نگذاشت همت تو کسی را ز شاعران

پاینده عالمی که منزه بود ز عیب

از جود خون سرشت و ز دین لَحم و شَحم کرد

چون راست کرد شخص تورا از چهار چیز

ای مهتری که مدح تو گوید علی الدّوام

مقبل شد این حکیم جوان از قبول تو

هست از تو منتظر که نهی حشمتش به سر

تا بر فلک قران بود و بر زمین قرون

بادا همیشه قاعدهٔ عمر تو قوی