در قدح مشک بوی باده بیار ای غلام

گلبن اندیشه را بُن ِبکَن و سر بزن

آن چو لب لعل دوست ابین ا وین چو سر زلف یار

هست به زنگار و نیل چهرهء صحرا خضاب

ابر چو وامق شدست باغ چو عذرا شدست

هر که درین روزگار هست ز می بی نصیب

لاله مگر رنگ یافت از لب آن ماهروی

چیره زبان برگشای جام به کف گیر زود

باغ سخا را درخت درّ وفا را صدف

همچو در اجسام روح درکف رادش کرم

عادت او بخشش است بخشش او گوهر است

پیش تو مولی است دهر سید و مولی تویی

زین دو قبل سال و مه خصم تو دارد همی

طبع تو بحر محیط دست تو ابر بهار

لاجرم از هر که هست پیش خداوند گاه

کلک تو آرد پدید از شَبَه دُرِّ یتیم

هر که به زر و به سیم گشت ز مهرت جدا

حکم تو را چون رهی است امر تو را چون غلام

ناله ی بربط شنو باده ی روشن ستان

خلعت توفیق پوش مرکب اقبال تاز