منـــــــــم...

فرشته های نجات هر کدام به سویی روند...

منـــــــــم، که میان این همه آوار تنهایم...

امین غلامی

به خدا کز سر تنهایی نبود.

دل من با دل تو حرف نداشت.

نگهم از نگهت خاطره بی حد نداشت.

تن من گرمیه آغوش تو را کم نداشت.

مانده ام منتظرت بر سر ان چار رهی

تا که شاید بیایی پسش اری

کاش تنها در میان این همه ادم نبود.

کاش ان لحظه که رد میشدی از کوچه ی ما.

من دیووانه هواسم به سر کوچه نبود.

کاش تو مکث نمیکردی و زود میرفتی.

که نگاهم به نگاه تو گرفتار نبود.

کاش لبخند به روی لب تو هیچ نبود.

تا که اینگونه اسیر لب تو دل نبود.

من به تنهاییه خود داشتم عادت.

که تو از فاصله ی دور نزدیک شدی.

اندکی مکث نمودی و کمی عشوه و ناز.

و چه اسان دل دیووانه ی ما را بردی.

خنده ای کردی و دل رفت ز دست.

دل دیووانه ی ما نبود تاب دگر.

خنده ات بر لب خشکیده ی ما جانی داد.

عشوه ات وای نگو.، دل به تب و تاب افتاد.

غرق تنهاییه خود بودم که.،

که از ان دور دلم را لرزاند.

تپش قلب من انگار به هزارن برسید.

سخت تر شد نفسهام لرزه به دستان برسید.

پریشان حال آن موی پریشانم.

مثل ان لحظه اول که نگاهت کردم.