ری‌را …!

همگان به جستجوی خانه می‌گردند،

من کوچه‌ی خلوتی را می‌خواهم

بی ‌انتها برای رفتن

بی ‌واژه برای سرودن

و یادهای سالی غریب

که از درخت گفتن

هزار بوسه‌ی پاسخ می‌طلبید!

بگذریم … ری‌را!

از گوشه‌ی چشم نگاهی کن:

دو قناری خسته بر سیم تلگراف

دوردست بی‌رویای مرا می‌نگرند،

درست مثل منند

تبعید ترانه‌ای ناخوانا

که زمزمه‌اش …

سرآغاز رفتن به شیراز است!

اگر فکر می‌کنی دروغ می‌گویم

همین امشب از فال سربسته‌ی چراغ

یا آهسته از خود حضرت حافظ بپرس