نه

تو را برنتراشیده ام از حسرت های خویش:

پارینه تر از سنگ

تُردتر از ساقه ی تازه روی یکی علف.

تو را برنکشیده ام از خشمِ خویش:

ناتوانیِ خِرَد

از برآمدن،

گُر کشیدن

در مجمرِ بی تابی.

تو را بر نَسَخته ام به وزنه ی اندوهِ خویش:

پَرِّ کاهی

در کفّه ی حرمان،

کوه

در سنجشِ بیهودگی.

□

تو را برگزیده ام

رَغمارَغمِ بیداد.

گفتی دوستت می دارم

و قاعده

دیگر شد.

کفایت مکن ای فرمانِ «شدن»،

مکرّر شو

مکرّر شو!

۱۷ مردادِ ۱۳۵۹