در غریوِ سنگینِ ماشین ها و اختلاطِ اذان و جاز

آوازِ قُمری ِ کوچکی را

شنیدم،

چنان که از پسِ پرده یی آمیزه ی ابر و دود

تابشِ تک ستاره یی.

□

آنجا که گنه کاران

با میراثِ کمرشکنِ معصومیتِ خویش

بر درگاهِ بلند

پیشانیِ درد

بر آستانه می نهند و

بارانِ بی حاصلِ اشک

بر خاک،

و رهایی و رستگاری را

از چارسویِ بسیطِ زمین

پای درزنجیر و گم کرده راه می آیند،

گوش بر هیبتِ توفانی ِ فریادهای نیاز و اذکارِ بی سخاوت بسته

دو قُمری

بر کنگره ی سرد

دانه در دهانِ یکدیگر می گذارند

و عشق

بر گردِ ایشان

حصاری دیگر است.

۱۳۴۹ توس