در خاموشیِ فروغ فرخ زاد

به جُستجوی تو

بر درگاهِ کوه می گریم،

در آستانه ی دریا و علف.

به جُستجوی تو

در معبرِ بادها می گریم

در چارراهِ فصول،

در چارچوبِ شکسته ی پنجره یی

که آسمانِ ابرآلوده را

قابی کهنه می گیرد.

. . . . . . . . . .

به انتظارِ تصویرِ تو

این دفترِ خالی

تا چند

تا چند

ورق خواهد خورد؟

□

جریانِ باد را پذیرفتن

و عشق را

که خواهرِ مرگ است. ــ

و جاودانگی

رازش را

با تو در میان نهاد.

پس به هیأتِ گنجی درآمدی:

بایسته و آزانگیز

گنجی از آن دست

که تملکِ خاک را و دیاران را

از اینسان

دلپذیر کرده است!

□

نامت سپیده دمی ست که بر پیشانی ِ آسمان می گذرد

ــ متبرک باد نامِ تو! ــ

و ما همچنان

دوره می کنیم

شب را و روز را

هنوز را...

۲۹ بهمنِ ۱۳۴۵