نفسِ کوچکِ باد بود و حریرِ نازکِ مهتاب بود و فواره و باغ بود

و شبْ نیمه ی چارمین بود که عروسِ تازه به باغِ مهتاب زده فرود آمد از سرا گامزنان

اندیشناک از حرارتی تازه که در رگ های کبودِ پستانش می گذشت

و این خود به تبِ سنگینِ خاک ماننده بود که لیموی نارس از آن بهره می بَرَد

و در چشم هایش که به سبزه و مهتاب می نگریست نگاهِ شرم بود

از احساسِ عطشی نوشناخت که در تنش می سوخت

و این خود عطشی سیری ناپذیر بود چونان ناسیرابيِ جاودانه ی علف،

که سرسبزيِ صحرا را مایه به دست می دهد

و شرمناکِ خاطره یی لغزان و گریزان و دیربه دست بود از آن چه با تنِ او رفت؛

میانِ او ــ بیگانه با ماجرا ــ و بیگانه مردی چنان تند، که با راه های تنش آنگونه چالاک یگانه بود

و بدانگونه آزمند بر اندامِ خفته ی او دست می سود

و جنبش اش به نسیمی می مانست از بوی علف های آفتاب خورده پُر،

که پرده های شکوفه را به زیر می افکَنَد تا دانه ی نارس آشکاره شود.

نفسِ کوچکِ باد بود و حریرِ نازکِ مهتاب بود

و فواره ی باغ بود که با حرکت های بازوهای نازکش بر آبگیرِ خُرد می رقصید

و عروسِ تازه بر پهنه ی چمن بخفت، در شبْ نیمه ی چارمین

و در آن دم، من در برگچه های نو رُسته بودم

یا در نسیمِ لغزان

و ای بسا که در آب های ژرف

و نفسِ بادی که شکوفه ی کوچک را بر درختِ ستبر می جنباند در من ناله می کرد

و چشمه های روشنِ باران در من می گریست

نفسِ کوچکِ باد بود و حریرِ نازکِ مهتاب بود و فواره ی باغ بود

و عروسِ تازه که در شبْ نیمه ی چارمین بر بسترِ علف های نو رُسته خفته بود

با آتشی در نهادش، از احساسِ مردی در کنارِ خویش بر خود بلرزید

و من برگ و برکه نبودم

نه باد و نه باران

ای روحِ گیاهی! تنِ من زندانِ تو بود

و عروسِ تازه، پیش از آن که لبانِ پدرم را بر لبانِ خود احساس کند

از روحِ درخت و باد و برکه بار گرفت، در شبْ نیمه ی چارمین

و من شهری بی برگ وباد را زندانِ خود کردم

بی آنکه خاطره ی باد و برگ از من بُگریزد.

چون زاده شدم چشمانم به دو برگِ نارون می مانست،

رگانم به ساقه ی نیلوفر، دستانم به پنجه ی افرا

و روحی لغزنده به سانِ باد و برکه، به گونه ی باران

و چندان که نارونِ پیر از غضبِ رعد به خاک افتاد دردی جانگزا چونان فریادِ مرگ در من شکست

و من ای طبیعتِ مشقت آلوده، ای پدر! فرزندِ تو بودم.

۱۶ اردیبهشتِ ۱۳۳۹