در معرفی ندا ابکاری

غرشِ خامِ تندرهای پوده گذشت

و تندبارهای عنان گسسته فرونشست.

اینک چشمه سارِ زمزمه:

زلال

(چرا که از صافی های اعماق می جوشد)

وخروشان

(چرا که ریشه هایش دریاست)

□

هنگامی که مُجابم کرد

دختربچه یی بیش نبود:

نهالی خُرد

در معرضی بی آفتاب.

از خود می پرسیدم:

«ــ آیا چون مشّاطه یی سفیه

صفای کودکانه اش را

به پیرایه و آرایه ی فوت و فنِ سخن وری مخدوش نمی کنم؟»

باز با خود می گفتم:

«ــ بودن دیگر است و شدن دیگر...

آن که شد

باری

از شدن تر باز نخواهد ماند:

کشیده گام و سرودخوان به راه ادامه خواهد داد

و قانونِ زرینِ خود را

در گستره ی اعتمادِ خویش مستقر خواهد کرد.»

□

هنگامی که مُجابم کرد

نهالی خُرد بود

در معرضی بی آفتاب.

کنونش درختی می بینم بربالیده و گسترده شاخسار

که سایه اش به فتحِ زمینِ سوزان می رود. ــ

نگاهش کنید!

۱۸ بهمنِ ۱۳۶۴