برای غلامحسین ساعدی

گویِ طلای گداخته

بر اطلسِ فیروزه گون

[سراسرِ چشم انداز

در رؤیایی زرین می گذرد.]

و شبحِ آزادْگَردِ هَیونی یال افشان،

که آخرین غبارِ تابستان را

کاهلانه

از جاده ی پُرشیب

بر می انگیزد.

و نقشِ رمه یی

بر مخملِ نخ نما

که به زردی

می نشیند.

□

طلا

و لاجورد.

طرحِ پیلی

در ابر و

احساسِ لذتی

از آتش.

چشم انداز را

سراسر

در آستانه ی خوابی سنگین

رؤیایی زرین می گذرد.

۱۳۴۵