در شهادتِ احمد زِیبَرُم در پس کوچه های نازی آباد

۱

نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می گستَرَد

آن که نهالِ نازکِ دستانش

از عشق

خداست

و پیشِ عصیانش

بالای جهنم

پست است.

آن کو به یکی «آری» می میرد

نه به زخمِ صد خنجر،

و مرگش در نمی رسد

مگر آن که از تبِ وهن

دق کند.

قلعه یی عظیم

که طلسمِ دروازه اش

کلامِ کوچکِ دوستی ست.

۲

انکارِ عشق را

چنین که به سرسختی پا سفت کرده ای

دشنه یی مگر

به آستین اندر

نهان کرده باشی. ــ

که عاشق

اعتراف را چنان به فریاد آمد

که وجودش همه

بانگی شد.

۳

نگاه کن

چه فروتنانه بر درگاهِ نجابت به خاک می شکند

رخساره یی که توفان اش

مسخ نیارست کرد.

چه فروتنانه بر آستانه ی تو به خاک می افتد

آن که در کمرگاهِ دریا

دست حلقه توانست کرد.

نگاه کن

چه بزرگوارانه در پای تو سر نهاد

آن که مرگش میلادِ پُرهیاهای هزار شهزاده بود.

نگاه کن!

۱۳۵۲