در اعدامِ مهدی رضایی در میدانِ تیرِ چیتگر

در آوارِ خونینِ گرگ ومیش

دیگرگونه مردی آنک،

که خاک را سبز می خواست

و عشق را شایسته ی زیباترینِ زنان

که این اش

به نظر

هدیّتی نه چنان کم بها بود

که خاک و سنگ را بشاید.

چه مردی! چه مردی!

که می گفت

قلب را شایسته تر آن

که به هفت شمشیرِ عشق

در خون نشیند

و گلو را بایسته تر آن

که زیباترینِ نام ها را

بگوید.

و شیرآهن کوه مردی از اینگونه عاشق

میدانِ خونینِ سرنوشت

به پاشنه ی آشیل

درنوشت.ــ

رویینه تنی

که رازِ مرگش

اندوهِ عشق و

غمِ تنهایی بود.

□

«ــ آه، اسفندیارِ مغموم!

تو را آن به که چشم

فروپوشیده باشی!»

□

«ــ آیا نه

یکی نه

بسنده بود

که سرنوشتِ مرا بسازد؟

من

تنها فریاد زدم

نه!

من از

فرورفتن

تن زدم.

صدایی بودم من

ــ شکلی میانِ اشکال ــ،

و معنایی یافتم.

من بودم

و شدم،

نه زانگونه که غنچه یی

گُلی

یا ریشه یی

که جوانه یی

یا یکی دانه

که جنگلی ــ

راست بدانگونه

که عامی مردی

شهیدی؛

تا آسمان بر او نماز بَرَد.

□

من بی نوا بند گکی سربراه

نبودم

و راهِ بهشتِ مینوی من

بُز روِ طوع و خاکساری

نبود:

مرا دیگرگونه خدایی می بایست

شایسته ی آفرینه یی

که نواله ی ناگزیر را

گردن

کج نمی کند.

و خدایی

دیگرگونه

آفریدم».

□

دریغا شیرآهن کوه مردا

که تو بودی،

و کوهوار

پیش از آن که به خاک افتی

نستوه و استوار

مُرده بودی.

اما نه خدا و نه شیطان ــ

سرنوشتِ تو را

بُتی رقم زد

که دیگران

می پرستیدند.

بُتی که

دیگران اش

می پرستیدند.

۱۳۵۲