در نیست

راه نیست

شب نیست

ماه نیست

نه روز و

نه آفتاب،

ما

بیرونِ زمان

ایستاده ایم

با دشنه ی تلخی

در گُرده هایِمان.

هیچ کس

با هیچ کس

سخن نمی گوید

که خاموشی

به هزار زبان

در سخن است.

در مردگانِ خویش

نظر می بندیم

با طرحِ خنده یی،

و نوبتِ خود را انتظار می کشیم

بی هیچ

خنده یی!

۱۵ فروردینِ ۱۳۵۱